Met die pilletjes begint het altijd heel onnozel. Ge komt bij de dokter met een probleempje, namelijk dat het leven u de keel uithangt en dat ge de slaap niet meer kunt vatten. Dan verwijst die dokter u door naar een therapeute die vijftig euro vraagt om drie kwartier naar uw gezever te luisteren, met als eindresultaat nul. Gedesillusioneerd klopt ge weer aan bij de huisdokter, die er dan maar een flinke lading pillen tegenaan gooit.

Ge begint pilletjes te nemen om te kunnen slapen, raakt vervolgens niet meer uit uw bed, en krijgt daardoor ambras thuis, waardoor ge extra pilletjes moet gaan slikken om u toch ietwat in uw hum te voelen. Uw spieren beginnen te verzuren en tegen te werken, met als gevolg dat ge voortaan ook valium of ander zwaar geschut moet gaan slikken.

Tijdens een gebeurlijke driftbui gooit ge woest met de afstandsbediening of schopt ge een gat in de lucht, waardoor zich een lumbago aandient en ge pijnstillers met morfine moet nemen. En durft ge tussendoor nog eens een glaasje bubbels te nuttigen, dan gaan de poppen helemaal aan het dansen.

Aan het einde van de rit zijt ge verslaafd aan een halve apotheek.

Nee. Dan liever Toscane.

In België wordt ge tot op de parking van de supermarkt luid toeterend achternagezeten door een bezeten bumperklever, en ook in de winkel zijt ge niet zeker van uw leven als de jacht wordt voorgezet met het stalen winkelkarretje.

De jacht op die ene verloren minuut, de minuut die iemand tandenknarsend heeft verloren voor het verkeerslicht of in de file. Want dochterliefs vriendje Benjamin komt eten. En Benjamin, die heeft al dikwijls geklaagd over het eten thuis. Kouwe soep, gevolgd door platte patatten, met draderige prinsessenbonen en een taaie biefstuk. Dus moet die arme Benjamin op zijn minst parelhoen, fazant of een gebraad in stroganoffsaus worden voorgezet, dit alles uiteraard vergezeld van aangepaste wijnen.

Er moeten nog kaarsen worden aangeschaft en het tafelkleed is gescheurd. Manlief moet zijn directievergadering stilleggen omdat vrouwlief hem wanhopig opbelt vanuit de supermarkt. Ze kan niet kiezen tussen zacht of pikant paprikapoeder. Want tegenwoordig moeten al die gerechten ‘op smaak worden gebracht’. Men gaat ervan uit dat als ge de smaak louter en alleen aan de ingrediënten overlaat, ge een combinatie van karton en koeienstront op uw bord krijgt. Tot slot moet er ook nog kwistig met peper en zout worden gestrooid. De andere winkelaars mijden angstvallig de kruidenafdeling als ze madame verwoed zien rondscharrelen met haar telefoon in de aanslag. Tot overmaat van ramp heeft de kuisvrouw zich ziek gemeld.

De vader zal na de hele vertoning, al kwakkelend met zijn cognacglas, op bedachtzame, monotone wijze met zijn aanstaande schoonzoon gesprekken voeren over de beursgang. Enfin, monologen, die steeds onverstaanbaarder worden doordat de tong dikker wordt en het brein alsmaar meer beneveld raakt. Ondertussen heeft de moeder de dochter onwennig gevraagd om te komen helpen in de keuken, om haar op fluistertoon het nut van het condoom duidelijk te maken. Wat compleet overbodig is, want hoewel dochterlief nog thuis woont, is ze al lang op het punt gekomen dat seks niet alleen meer iets is waarover ze haar oudere vriendinnen hoort praten.

Na de maaltijd zal Benjamin de dochter volgen naar haar slaapkamer, alwaar hij haar tietjes zal masseren, die in het echt veel kleiner uitvallen, zodat hij zijn geslacht amper in stelling krijgt. Hij zal beteuterd verdwijnen, om het ’s anderendaags uit te maken met een droog sms’je. Hij wordt verliefd op de volslanke bakkersdochter, die met de gezonde blos op de vlezige wangetjes. Die wier volle boezem het zicht op de worstenbroden en appelbollen belemmert, waardoor oude mannetjes stamelend moeten vragen of ze even een stap opzij wil zetten. In tegenstelling tot haar voorgangster laat ze er geen gras over groeien op het moment van de waarheid. Die dus.

Op een avond ga ik nog gauw een pak melk halen bij Youssef. Bij het intikken van de prijs blijft hij dralen. Als ik hem olijk vraag of hij wat te veel aan zijn eigen Duveltjes heeft gezeten – wetende dat die mannen toch niet mogen drinken – wordt hij bloedserieus. Aan zijn hoge stemmetje te oordelen is er net geen moord gebeurd.

Op samenzweerderige toon begint hij: ‘Er nu toch geen volk zijn, ik praten moeten met meneer Johnny! Youssef beetje bang zijn van mevrouw Wroetmans. Mevrouw veel in winkel komen en dan lange uitleg willen doen. Over te veel plastic zak meegeven aan klant, en waarom niet meer gezond eten in winkel. Maar Youssef winkel hebben, kassa-kassa, rinkel-rinkel, you see? Youssef geen maatschappelijk’ – hij spreekt het uit als ‘matchappelek’ –  werker zijn. Wanneer mevrouw in winkel, andere klanten zuchten en gejaagd bye-bye zeggen, of kijken door raampje...’ – hij bukt zich en doet met rollende ogen een gehaaste klant na – ‘... en wandelen vlug door. Meneer mevrouw gepaste straf moeten geven, anders Youssef zeggen nee, en dan winkel gesloten voor mevrouw.’

Normaal gesproken zit Youssef winter en zomer weggedoken in de kraag van zijn zwarte jasje naar een eeuwigdurende soap op zijn groezelige tv’tje te loeren. Contact met de klant is er niet bij. De exacte prijs komt in grote cijfers aan de klantenzijde op de kassa te staan, dat moet volstaan. Maar vandaag lijkt hij van agitatie wel het plafond te zullen raken.

Ik verzeker Youssef dat ik Els eens flink onder handen zal nemen, en ter compensatie neem ik dan maar een extra pakje Doritos mee. Ik zeg nog iets over kletsen op het blote achterwerk, maar er is ondertussen al iemand anders binnengekomen.

‘Nu moeten we toch eens klappen, Johnny. Iedereen kan ziek worden, maar wat ik nu allemaal heb gehoord... Het is duidelijk dat we hier met een visuele cirkel zitten.’

Het is al bijna middag als ik op het bureau van commissaris V. zit. De man praat graag in raadsels. Nu ziet hij weer visuele cirkels.

‘Hoe staat het met de opstelling van uw ploeg, commissaris?’

‘Wat heeft dat er nu mee te maken?’

‘Ik liep zojuist door de gang en vond uw A4’tje voor de match tegen de Polderboys. Kijk, uw opstelling is niet slecht, maar ik zou toch met één-drie-vier-drie spelen, dan kan het gevaar vanaf de flanken komen. En die Peeters, kijk daarmee uit, die denkt al dat hij Lukaku is, maar een harde werker kunt ge dat toch niet noemen, hè. Dan zou ik eerder kiezen voor pakweg Lülleman, niet het grootste voetbaltalent, maar die stáát er wel elke match.’

‘Welwel, het is alweer middag, moet gij niet gaan eten?’

V. gooit de nota die hij voor zich had nerveus in de prullenbak, samen met zijn ploegopstelling. Hij knippert bij dit alles zo hevig met zijn ogen dat hij wel een flipperkast lijkt.